Is er gevaar?
Is er een levensbedreigend gevaar? Bel dan onmiddellijk 112.
Aan de vooravond van zijn afscheid spraken we met Dick van Doleweerd, regiomanager van de SAVE-regio Utrecht-West. Hoe heeft hij zijn werk ervaren? Wat blijft hem bij? Wat gaat hij missen? Wat niet?
Dick: “Vanaf 1 maart stap ik in het diepe en neemt Karin van der Linden mijn rol als regiomanager van mij over. Ze neemt volop ervaring mee, zeker ook gezien haar eerdere rol als regiomanager SAVE in de regio Lekstroom. Dat geeft mij rust en het volste vertrouwen dat ‘mijn’ regio in goede handen is. Zelf ga ik aan de slag met heel andere zaken en mijn dochter helpen bij het oprichten van haar eigen bedrijf. Er liggen nog meer plannen. Als ik het nu niet doe, krijg ik daar straks enorm spijt van. Maar na 18 jaar valt het loslaten mij zwaar, ook al sta ik ten volste achter mijn besluit.”
Hoe ben jij destijds bij de jeugdbescherming terecht gekomen?
Dick: ”Ik kom oorspronkelijk uit het praktijkonderwijs en ben van daaruit terecht gekomen bij Justitie op behandelgroepen voor jongeren met een strafblad. Er werd een pilot ingericht om deze jongeren meer perspectief te kunnen bieden. Via die pilot ben ik in contact gekomen met de jeugdreclassering van destijds Bureau Jeugdzorg Utrecht. Toen is het balletje gaan rollen en ben ik gevraagd voor een functie bij de jeugdbescherming bij datzelfde Bureau Jeugdzorg. Het bieden van perspectief is altijd mijn drijfveer gebleven. Ik zie ze nog voor me, de jongeren die de groep verlieten met hun hele hebben en houden in een grote versleten boodschappentas. Zo troosteloos. Als het behandelprogramma klaar was werden ze aan hun lot overgelaten. Daar heb ik geleerd hoe belangrijk het hebben van perspectief is. Daar ligt echt mijn drive en die heeft me nooit meer losgelaten.”
Wat blijft je altijd bij?
“Ik heb in die 18 jaar het nodige meegemaakt. En net als met de jongeren met die boodschappentas, zijn het de beelden die je bijblijven. Die je ook sterken. Als je met je voeten in de klei staat ervaar je wat voor goed werk wij doen. Ik zie echt nog heel heftige situaties voor mij: een uithuisplaatsing bijvoorbeeld van twee kinderen die echt in het nauw zaten. Bont en blauw, verwaarloosd en doodsbang. Zij moesten acuut veilig gesteld worden. Daar zijn wij van. Dan voel je dat je belangrijk werk doet, met elkaar, met eenzelfde gedrevenheid om die veiligheid te realiseren.”
Wat ga je missen? Wat niet?
“Wat ik absoluut niet ga missen is mijn overvolle mailbox en agenda”, zegt Dick lachend. “Maar wat ik wel ga missen is de collegiale ondersteuning en de energie die dat geeft. Het is indringend werk. Dat doet wat met je. Daar heb je elkaar bij nodig. De lockdown was wat dat betreft voor mij een voorproefje. Dat heeft afstand gegeven in het collegiale contact. Daardoor heb ik des te meer gemerkt hoe belangrijk die gezamenlijke gedrevenheid en collegiale ondersteuning is. Dat ga ik echt missen.”
Waar staat je naam op?
“Zo heb ik nooit naar mijn eigen werk gekeken. Maar wat voor mij wel echt een unieke periode is geweest, is de periode van de transitie jeugdzorg (in 2015 – red.). De periode waarin wij met elkaar, met gemeenten en lokale partners de werkwijze SAVE ontwikkeld hebben. Ik ben er echt wel trots op dat we met elkaar hebben weten te verankeren, dat we samen moeten werken om tot resultaat voor de cliënt te komen. In dit vak heb je elkaar nodig om veiligheid te realiseren. Het stimuleren van samenwerken ligt aan de basis van mijn werk en dat heb ik ook altijd uitgedragen.”
Wat wil je ons meegeven?
“Daar hoef ik niet lang over na te denken: doe wat werkt en hou het simpel. Leg je toe op dat waar de cliënt baat bij heeft. We willen en moeten van alles. Belangrijk is om het klein te houden, anders vertillen we ons aan onze eigen ambitie. Met kleine stappen maak je resultaat snel zichtbaar en daar kun je elkaar en ook je cliënt mee complimenteren. Dat werkt heel positief door in de samenwerking. Ik vind en hoor ook, dat we ons best wat steviger mogen positioneren. We zijn te bescheiden. We doen werk wat ertoe doet en daar mogen we trots op zijn!”
Cécile Jenneskens
Team Communicatie